Mix Turkse cultuur en Bossche gezelligheid

Het is de titel van een boek met 47 willekeurige Neder­landse Turken van de twee­de generatie die het ge­maakt hebben in Neder­land. ‘ Turkse afkomst, Ne­derlandse toekomst’. Initia­tiefnemer is de Bossche Er­dinç Saçan.
door Marianne Schoone
Zijn eigen rolmodel is zijn vader, een man die al­leen basisschool heeft ge­had en herder is ge­weest, Erdinç Saçan (31) zegt het met trots. „Hij was herder in Tur­kije, mijn vader groeide op in Cappadocië. Zijn vader was her­der, zijn grootvader ook. En ik, zijn zoon, ben afgestudeerd ICT’ er. In één generatie is een enorme stap gemaakt. Dat zie je niet alleen bij mij, als Turk van de tweede ge­neratie, maar ook bij de kinderen van Marokkanen uit het Rifgeberg­te. Mijn vader hield veel van lezen, is open minded. En heeft altijd ge­zegd: hier in Nederland moet je je toekomst opbouwen.” Erdinç Saçan is voorzitter van de stichting De Nieuwe Generatie en heeft een boek samengesteld over carrièremakers. ‘ Turkse Afkomst, Nederlandse Toekomst’ luidt de ti­tel. „Een poosje werken, geld ver­dienen en dan weer terug. Met die intentie kwamen gastarbeiders naar Nederland. Het liep anders. Gastarbeiders bleven: ze werden Nederlanders. Hun kinderen wer­den hier geboren, bezochten Ne­derlandse scholen en gingen aan de slag bij Nederlandse bedrijven. Deze generatie krijgt in dit boek het woord. We hebben gericht ge­zocht naar Nederlandse Turken die tot voorbeeld kunnen strek­ken. Succesvolle kunstenaars, on­dernemers, sporters, ambtenaren etc. Rolmodellen die stuk voor stuk in zichzelf geloven. Veel jonge­ren haken af. Met dit boek wil ik ze de boodschap geven dat ze hun droom achterna moeten gaan. Dat kan, zeker in Nederland.
Toen ik ICT studeerde aan de Uni­versiteit van Tilburg, was het nog niet eens zo lang geleden dat er niet meer dan tien studenten van Turkse afkomst waren, tegenover bijvoorbeeld Rotterdam zo’n vijf­tig. Vijftig, dat vonden ze hier toen erg veel. Inmiddels is het aantal Turkse studenten in Tilburg al flink toegenomen. En ligt het aan­tal allochtone studenten in Rotter­dam al tussen de vier- en vijfhon­derd. Een goede ontwikkeling.
Als student kwam ik eens op een zwarte basisschool, ze keken me er met open ogen aan. Want voor die kinderen lijkt een studie aan de universiteit onhaalbaar. Het ìs ook moeilijk. Hun ouders hebben vaak niet meer dan basisschool, ze kun­nen rekenen maar van de stelling van Pythagoras hebben ze nooit gehoord.
Maar het ligt niet alleen aan de ouders, ook aan de scholen. Toen ik wilde gaan studeren dacht nie­mand aan ICT of bijvoorbeeld ge­neeskunde. Men vond het nor­maal dat ik ‘iets met maatschappe­lijk werk of tolken’ zou gaan doen. Iets waarmee ik mijn Turkse ach­terban zou kunnen helpen. Ook te­genwoordig gebeurt het nog te vaak dat allochtone leerlingen op basisscholen die een cito-score ha­len van 545, toch een mavo-advies krijgen. Omdat de leerkracht vindt dat zijn ouders, zijn omgeving niet in staat zijn om het kind de juiste begeleiding te geven in het voort­gezet onderwijs. Natuurlijk is het moeilijk. Allochtonen moeten zich continu bewijzen, ervoor knok­ken. Niet alleen naar familie, do­centen of vrienden, maar naar de hele omgeving. Daarom is een rol­model zo belangrijk. Er zijn ge­noeg negatieve voorbeelden van problemen met allochtonen.
Goed. Die moeten worden opge­lost. Maar er is ook behoefte aan succesvolle voorbeelden. Je merkt als je het boek leest: dat vaak de ouders van deze mensen een stu­die belangrijk vonden, dat helpt om door te zetten. Maar dat is in onze generatie – als kinderen van ‘gastarbeiders’ – niet vanzelfspre­kend. Vandaar het boek.
Alle mensen die daarin aan het woord komen, staan er niet in om reclame te maken voor zichzelf, maar voor de jongeren. Om te la­ten zien: wat mij is gelukt, dat kun jij ook.
Een van de reacties op het boek was, dat het op het juiste moment is uitgebracht. We hadden bewust rekening gehouden met de verkie­zingen, al kwamen die vroeger dan de planning was. Politici als Maxime Verhagen en Job Cohen hebben het boek al ontvangen.
Wilders nog niet. Met hem zou ik graag een kopje thee drinken. Ben benieuwd hoe hij zou reageren.
Uit onderzoek blijkt dat 1 op de 8 allochtonen naar het land van her­komst wil verhuizen, alsWilders de macht in handen krijgt. Ik ge­loof echter niet dat het zo’n vaart loopt. Wilders zal geen gekke din­gen doen. Maar ik ben wel bang dat meer mensen sneller en mak­kelijker andere mensen kwetsen.
Dat mijn vader in zijn volkstuintje weer als ‘die Turk’ wordt gezien.
Het haalt het slechte bij mensen boven. Wat ik ook jammer vind vanWilders, is dat hij mensen die zich helemaal aan Nederland heb­ben aangepast, in twijfel heeft ge­bracht over hun toekomst. Elk jaar gaan er veel goed opgeleide men­sen terug naar het land van her­komst. Dat is een gemiste kans, een brain-drain. Een van de be­langrijkste redenen is het klimaat in Nederland. Eigenlijk al sinds de aanslag op de Twin Towers van 9/11 word je als allochtoon op de meest rare dingen aangesproken.
Natuurlijk moet je integreren.
Maar wanneer ben je nu geïnte­greerd? Het is een term waar ik niks mee kan. Als je rechter bent in Nederland, dan ben je geïnte­greerd zou je zeggen. Maar toen wij een rechter vroegen om mee te werken aan ons boek, heeft zij dat geweigerd. Zij wilde haar Turks-zijn niet benadrukken, om­dat zij dan het risico loopt ‘ge­wraakt’ te worden. Ik kan dat in haar geval begrijpen. Maar toch, zo­lang mensen daarvoor bang moe­ten zijn en daarom niet durven uit­komen voor hun afkomst, zijn we nog niet klaar in Nederland.
Voordat een Turkse ondernemer niet meer als ‘allochtoon’ wordt be­vraagd bij Pauw enWitteman maar als succesvol zakenman, zijn we wel een paar generaties verder.
Daarom is het nu belangrijk om te laten zien hoe rijk Nederland is met jongeren die actief zijn in de maatschappij, hoe inspirerend ze zijn voor iedereen. Ook de jonge­ren van Turkse afkomst, met een Nederlandse toekomst.”
Zijn politieke rolmodel heeft Er­dinç Saçan niet in Nederland, maar in Amerika: Barack Obama.
“Omdat hij het heeft over de ver­binding van mensen.” In Amerika heeft Saçan destijds zijn verkie­zingscampagne gevolgd. “ Ik heb hem niet gesproken, we volgden hem. Wat we zagen is niet te be­schrijven. Een mix van mensen, al­le lagen van de bevolking, alle kleu­ren van de regenboog. En allemaal met één doel: verandering teweeg brengen. Zo moet het hier ook.”
‘Allemaal met één doel: verandering teweeg brengen’
Bron: http://www.brabantsdagblad.nl