We parkeren Diane op de imposante oprit van het Kutlubi Colege, een Turkse privéschool in de heuvels van Amasya. Hier gaan de kinderen uit de bovenlaag van de nieuwe Turkse middenklasse naar school. Hier worden ze klaargestoomd voor het toelatingsexamen van prestigieuze Turkse en Europese universiteiten.
Steeds meer Turkse ouders laten de openbare (en seculiere) scholen voor wat ze zijn. Volgens de trotse directrice van het college krijgt al bijna 20 procent van de kinderen onderwijs in privé-instituten. Liever hoesten de ouders 5000 euro per jaar op, als dat de kinderen een sport omhoog op de sociale ladder verschaft. Ook als dat betekent dat er dan iets kleiner gewoond moet worden zoals bij het gezin van Hakan (11) en Banu (9). Want zelfs met een tandarts en een ingenieur aan het hoofd, zijn de schoolkosten niet mis.
Om 7.30 uur rijdt een taxibusje voor bij het appartementencomplex van Hakan en Banu. Voor een gigantisch billboard met een trotse Erdogan, de verkiezingen naderen, houdt hij stil. De chauffeur mompelt wat over politieke spelletjes en brengt dan de kinderen weg voor een 9-urige schooldag. De uren zijn nodig om het intensieve lesprogramma kwijt te kunnen: vanaf groep 7 staat er al Engels, Duits en biologie op het programma.
Hakan begrijpt wat er van hem wordt verwacht, hij is misschien net elf jaar oud maar denkt al veel na over zijn toekomst en weet precies waar hij heen wil; ‘Ik houd ervan om verschillende meningen te horen en vervolgens zelf een afweging te maken, misschien dat ik daarom ook wel wetenschapper wil worden’. In de pauze zwermen zijn klasgenootjes om ons heen en blijkt dat ze al net zulke voortvarende ambities hebben. Geen prinsesje of brandweerman maar hersenchirurg en neurowetenschapper staan voor de toekomst gepland.
Bron: http://www.ismagazine.nl/2011/06/15/turkije-gaat-prive/
