(Artikel vertaald uit Cyprus-mail)
Geschreven door: Loucas Charalambous
Vijftig
jaar later, en we accepteren nog steeds niet wat we hebben gedaan in 1963.
Gisteren
was de 50ste herdenking van de zwartste dag in de moderne historie
van Cyprus.
Als
wij Griekse Cyprioten ons zouden realiseren welke de rol de gebeurtenissen van
21 december 1963 hebben gespeeld in onze geschiedenis, zouden we elk jaar op
deze dag een bezoekje brengen aan de gracht die de Venetiaanse muur in Nicosia
omringt (die we zouden moeten hernoemen tot ‘muur van tranen’), om er
vervolgens ons hoofd tegenaan te stoten. Net zoals hoe de Joden het doen op de
ruïnes van de tempel van Salomo.
Er
is geen gebeurtenis in de geschiedenis van een ander land die gelijkwaardig is
aan de onze. Op deze zwarte dag lanceerde het staatshoofd met behulp van een
ongeregelde en illegale leger een aanval op zijn eigen staat. Binnen een paar
uur tijd wist hij het land op te splitsen in twee aparte delen.
Het
meest trieste is het feit dat we – naast dat we helemaal niets hebben geleerd
van deze stomme blunder – ons niet eens bewust zijn van de blijvende
schade die we ons eigen land hebben aangedaan. In plaats van te kampen met een
schaamtegevoel, zien we het verhaal nog steeds als een heroïsch gevecht.
Voor
de staatsomroep vereist het een ongelooflijk niveau van brutaliteit om de
gebeurtenissen van 1963 te presenteren als vermeende weerstand tegen de Turkse
‘rebellie’, een rebellie die alleen bestaat in de verbeelding van de
journalisten van de CyBC en een paar van de overlevende protagonisten van dit
onvergeeflijke, met bloed bevlekte verhaal.
In
werkelijkheid was het een door Makarios opgezette opstand, maar helaas durft
niemand dat toe te geven. Er is niets zo ergerlijk als de idiote shows, die
normaal gesproken rond deze dagen worden uitgezonden door radio- en
televisiestations van de CyBC, waarin sommige protagonisten van deze
gebeurtenissen zoals Nicos Koshis, Christodoulos Christodoulou, Vassos Lyssarides
en anderen hun triomfantelijke versie van de gebeurtenissen presenteren.
Ik
kan ze niet kwalijk nemen voor hun acties. De meesten, afgezien van Lyssarides,
waren onvolwassen en onverantwoordelijke jongeren die werden geleid door een 50
jaar oude monnik: aartsbisschop Makarios. Ze wisten niet wat ze deden en waren
zich niet bewust van hun acties. Maar iets wat minder vergeeflijk is, is dat ze
zelfs vandaag de dag, maar liefst een halve eeuw later, nog steeds doen alsof
ze zich niet bewust zijn van de onherstelbare schade die ons land heeft
opgelopen door hun acties.
Van
de ene kant is dit wel te verwachten. Wat ik moeilijk accepteerbaar vind is het
onverantwoordelijke gedrag van de hoge pieten van de CyBC om steeds vol te
houden aan de mythen en daarmee de historische waarheid in feite uit te
moorden.
Deze
column heeft de gebeurtenissen die plaatsvonden in december 1963 al vaker
genoemd. De Akritas organisatie (met Makarios als zijn onzichtbare leider,
zoals Christodoulou een paar jaar geleden heeft onthuld), pleegde gewapende
aanvallen tegen Turkse Cyprioten, na eerst de spanning tussen de twee
gemeenschappen te hebben opgevoerd door het plaatsen van een bom bij het
monument van EOKA-held Markos Drakos en een brandstichting bij basisschool
Ayios Kasianos.
De
plannen om de Akrtias organisatie op te zetten waren al zes maanden na de
oprichting van de Republiek Cyprus op gang gebracht. Eén van hun
doelstellingen, dat werd opgesteld door Tassos Papadopoulos (volgens de
getuigenis van Glafcos Clerides), was het omverwerpen van de Zurich-Londen
overeenkomsten, die aan de basis stonden van de oprichting van Cypriotische
Republiek. Met andere woorden: ze wilden een ontmanteling van de staat.
Dit
zijn de feiten die worden ondersteund door documenten en getuigenissen van leden
van de organisatie. Eén van de leden, voormalig officier Takis Chrysafis,
had het lef om de waarheid over de Akrtias organisatie te vertellen. Hij
onthulde dat hij minister Polycarpos Yiorkadjis instructies hoorde geven over
de bom die geplaatst zou worden bij het Marcos Drakos monument op 3 december
1963.
Alleen
de bazen van de CyBC en de zelfbenoemde leiders van 1963, die blijkbaar nog
steeds niet volwassen zijn geworden, herhalen nog steeds de mythe over de
Turkse opstand. Eigenlijk zouden ze nu elk jaar op deze dag bij de Venetiaanse
muur in Nicosia moeten staan en hun hoofd er tegenaan moeten bonken om zich
enigszins vrijgesteld te kunnen voelen voor hun begane zonden.
Bron: http://cyprus-mail.com/2013/12/22/fifty-years-later-we-still-dont-accept-what-we-did-in-1963/
