Column van Sahin Ergec: Nederland – Turkije

Het is weer zover. Een of andere oude vent heeft weer balletjes uit een viskommetje getrokken. In die balletjes zaten kleine briefjes. En op die briefjes stonden namen van landen. Die worden dan ingedeeld in een poule. En die mogen dan voetballen tegen elkaar. Wie het vaakst wint komt bovenaan en mag door naar de Wereld Kampioenschappen. Niet zo boeiend dat balletjes trekken. Dus daar kijk ik ook niet naar. Begrijp me niet verkeerd. Ik houd van voetbal en kijk graag naar wedstrijden. Maar die hele ceremonie met die balletjes kan me gestolen worden dus daar doe ik niet aan mee. Dit keer is er echter iets bijzonders gebeurd. Nederland en Turkije zitten in dezelfde poule.

En alhoewel bijna alle Turkse Nederlands doen alsof ze dit leuk vinden, ga ik je nu een inkijkje geven in onze hoofd. De eerste gedachte is: voor wie ben ik dan? Dat antwoord is eigenlijk snel gegeven. Bijna alle Turken zijn voor Turkije. 1^ste generatie, 2^de generatie, 3^de generatie en zelfs 4^de generatie. De tweede vraag is: hoe kan ik dat het beste verwoorden als ze me er om vragen? Die is iets moeilijker. Er zijn namelijk verschillende opties. Je kan natuurlijk zeggen dat je gewoon voor Turkije bent. Maar dan krijg je dat gedoe over dat je niet trouw bent aan Nederland, dat je eigenlijk een Hollander bent, dus waarom ben je niet voor Nederland, dat je wel profiteert van alle kansen die je hier krijgt maar ondertussen trouw bent aan Turkije. Dat je hier bent geboren. Dat je hier bent opgegroeid. Dat je een Nederlands paspoort hebt. Dat je gebruik maakt van alle voorzieningen, uitkeringen, subsidies. En ga zo maar door.

De tweede optie is dat je zegt dat je voor Turkije én Nederland bent. En als ze tegen elkaar moeten, hoop je op een gelijkspel. Je hart en verstand spelen dan tegen elkaar zeg je. Het is alsof je vader en moeder een wedstrijdje doen. En meer van dat soort verzinsels om maar te verschuilen dat je eigenlijk voor Turkije bent. Je durft er gewoon niet voor uit te komen. Turks Nederlandse politici hebben hier het meeste last van trouwens. De laatste optie is dat je zegt dat je voor Nederland bent. Want je bent Hollander. Je hebt zelfs een Nederlands elftal shirt. Je staat op de foto met Frenkie de Jong. Op Facebook sta je naast je Hollandse vrienden te zwaaien voor het Nederlands elftal. En meer van dat soort overdaad om te laten zien dat je écht voor Nederland bent tijdens voetbal. Maar niet echt dus. En als laatste heb je nog één uitzonderlijke categorie. Dat zijn de Nederlandse Turken die écht niet voor het Turkse elftal zijn. Die zijn zelfs tegen Turkije als ze tegen Frankrijk voetballen. Maar meestal heeft deze categorie om de één of andere redenen ruzie met het land of de president.

Er zullen vast wel mensen zijn die ergens tussen vallen, maar de meesten vallen mijn inziens in één van deze categorieën. En dan nu de ham- of in mijn geval de kaas- vraag. In welke categorie val ik dan? Ik ben groot fan van het Nederlands elftal. Op Facebook vind je foto’s van mij met blonde vrienden, juichend voor de Oranjeleeuwen. Ik heb Oranje kleding. Ik ga uit mijn dak als ze scoren. Ik kan dagen in spanning wachten op die ene wedstrijd. Ik nodig vrienden uit om naar Nederland te zien spelen. En ik ben oprecht blij als Nederland wint. Niets van gelogen! Geen enkele schijnheiligheid.

Maar er is één ding wat ik niet onder stoelen of banken kan en wil steken. Als het Turkse elftal speelt, ben ik blind voor alles. Dan begint mijn bloed te koken. Mijn ogen worden groot en ik verkeer in een soort van extase. Alsof ik zelf op dat veld sta. Ik word intens gelukkig als de spelers het veld op komen. Ze hoeven niet eens te winnen. Als ik ze zie spelen, ben ik al trots. Toen het Turkse elftal tijdens het EK in 2008 in de kwartfinales in de allerlaatste minuut van de verlening scoorden, kreeg ik tranen in mijn ogen. Dat heb ik bij het Nederlands elftal nooit gehad.

Ok terug naar de realiteit. Anno 2020 doet Nederland het goed. En Turkije wint niet zoveel. Niet dat dat uitmaakt. Want of jouw elftal nou wint of niet, daar sta je altijd achter. En daarom spreek ik hierbij uit. Als ze tegen elkaar spelen hoop ik op een gelijkspel. En Turkije wordt Wereld Kampioen.

Auteur: Sahin Ergec

Sahin Ergec is 37. Geboren, getogen en woonachtig in Bergen op Zoom. Sahin is getrouwd en heeft 3 kinderen. Maatschappelijk actief (geweest) voor verschillende lokale, regionale en landelijke verenigingen en stichtingen. Heeft over bepaalde onderwerpen een duidelijke mening. En die zet hij in deze columns graag uiteen. Sarcasme speelt een grote rol. En de columns mag je altijd met een korreltje zout nemen.

Alhoewel ZakeninTurkije achter haar auteurs staat, is de mening van een individuele columnist niet per se de mening van deze website.